blog 5 - leven in een bubbel

De afgelopen maanden heb ik in een bubbel geleefd. Een bubbel waar ik op mijn gemak alle hoekjes van Dublin kan verkennen, waar ik van Ierland kan genieten en waar ik me voor het “echte leven” in Nederland kan verstoppen. Een bubbel waar de tijd af en toe stil lijkt te staan. Maar de tijd staat niet stil: Maart is mijn zevende maand in Ierland, en dat betekent dat de finish van mijn avontuur in zicht is. Binnenkort komt er een einde aan mijn Ierse luizenleventje, en ik kan je vertellen, ik heb echt geen zin om daar afscheid van te nemen! Mijn au pair vriendin Roos zei een keer dat je als au pair een constant vakantie gevoel hebt. En dat is zo waar: uitslapen op maandag, door de week gaan uit eten en ieder weekend shoppen. En dit alles onder het mom “Ik ben nu toch hier, laat ik alles eruit halen wat erin zit”. Buiten dit vakantie gevoel zijn er nog een paar andere dingen die de afgelopen maanden extra relaxed hebben gemaakt. Zo was ik vanaf December “over de helft”, ik was dus meer dan 3 maanden hier. Dat maakte me een stuk rustiger en ik ging thuis ook minder missen. Verder kwamen er veel vrienden en familie op bezoek tijdens de afgelopen maanden, dus er was altijd iets om me op te verheugen.

Zoals je vast al zag aankomen, gaat mijn geliefde bubbel kapot spatten. Gisteren heb ik, met pijn in mijn hart, mijn vliegticket naar huis geboekt, dit na weken van uitstel (”Ja mam, dat doe ik maandag wel”). Waarom ik niet iets langer blijf? Nou, ik wil volgend jaar graag gaan studeren en ik wil zonder haast de juiste studie kunnen uitkiezen.

De gevreezde datum van mijn vertrek valt op 24 maart, dat is dus over minder dan 3 weken. Ik zal stukje bij beetje afscheid moeten nemen van wat ik hier heb opgebouwd. Dat voelt soms heel gek, omdat ik pas een paar maanden hier ben. Ik ben bijvoorbeeld afgelopen maand bevriend geraakt met au pair Maren (uit Duitsland). We hadden meteen een klik maar kennen elkaar pas een paar weken. Toch ga ik haar enorm missen. Natuurlijk ga ik ook mijn kleine monsters ontzettend missen. Toen ik Eleanor een paar dagen terug in bed stopte moest ik bijna huilen en begon ik serieus te berekenen of ze in mijn handbagage zou passen. Ik denk ook dat het lastig zal zijn voor de kids zelf, ze zijn eigenlijk net gewend en dan ga ik weer. Toen ik laatst de deur uit ging voor een avondje met vriendinnen vroeg Éabha achterdochtig of ik toch niet naar huis ging... Het geeft een beetje troost als ik merk dat de kinderen het fijn hebben gevonden met mij. Zo zei Marcus een keer “You are the best Big Eva ever!”.

Verder moet ik, nu mijn vertrek steeds dichterbij komt, vanalles gaan regelen om terug naar mijn gewone leven te gaan. Tot nu toe ben ik daar nog niet heel succesvol in geweest, ik wil gewoon niet met mijn hoofd ergens anders zitten als ik nog hier ben. Toch moet ik echt aan de slag en het boeken van het vliegticket was een goede eerste stap!

Maar inhoeverre het nog kan zal ik me verschuilen in mijn bubbel (wauw ik melk deze metafoor echt uit). De komende weken zitten nog vol met leuke dingen, waaronder Sint Patrick’s Day op 17 maart! Dat is de nationale feestag van Ierland en de dag waarop ik eindelijk mijn ware aard als Ierse kabouter aan de wereld kan laten zien. Verder heb ik nog een waslijst aan bezienswaardigheden die nog bezocht moeten worden en zijn er een hele hoop mensen met wie ik echt nog moet afspreken. Ik ga dus nog even genieten!

Blog 4 - it’s the most wonderful time of the year

De laatste blog is alweer heel wat weken geleden, wat gaat de tijd snel! Ik heb het hier best wel druk, maar vooral met leuke dingen! In deze blog wil ik delen hoe de kerstperiode er hier aan toe gaat.

Voor mij begon het december gevoel dit jaar eigenlijk al een beetje in november. Ik kwam 18 november een weekendje terug naar Nederland, vanwege een diploma uitreiking van het tweetalig onderwijs en een opendag van de Universiteit Utrecht. Ook natuurlijk om mijn familie en vrienden weer even “in real life” te zien. Zodra ik voet op Nederlandse bodem zette, rende ik rechtstreeks naar de Hollandse gebakkraam naast het vliegveld. Wat was ik blij met het hemelse deegbaksel dat men oliebol noemt. Maar goed, het weekend bestond uit meer dan oliebollen eten: oud klasgenoten zien op de diploma uitreiking; opa’s en oma’s bezoeken; in paniek raken omdat ik ook echt een keer een studie moet gaan kiezen; bijkletsen met de oude vertrouwde vriendinnen; en in mijn eigen bed slapen. Het was moeilijk om maandag ochtend weer op het vliegtuig te stappen, maar dit weekend heeft me vooral heel veel energie gegeven. En natuurlijk was het nog maar een maandje tot Kerst!

Sinterklaas wordt hier niet gevierd dus er vonden al veel kerstige activiteiten plaats in November. Het aanmaken van de kestverlichting in Dublin werd groots gevierd. Zo groot zelfs dat het veel te druk was en de hele show vertraagd werd. Het grote moment heb ik dus niet mee kunnen krijgen, maar samen met Nederlandse au pair Roos en Oostenrijkse au pair Susanne hebben we wel gewoon een hele leuke middag gehad.

Ook in mijn eigen dorp werd er groots uitgepakt met het aanmaken van de kerstverlichting: Santa himself kwam langs, inclusief rendier. Samen met de kids en Anne Marie ging ik kijken, en ondanks de drukte hebben de kids het naar hun zin gehad geloof ik.Verder ging ik in November naar de bioscoop om “Fantastic beasts and where to find them” te zien. Ik ben niet echt een Harry Potter fan, maar toch vond ik deze film zeker de moeite waard!

De kerstsfeer wordt natuurlijk alleen maar meer in december. Op 1 december was er een film avond georganiseerd met Ierse vrienden en we kozen (lees: ik dwong ze) Love Actually te kijken. Best way to start December! 2 december bezocht ik een concert van Passenger, waar ik al jaren een enorme fan van ben. Dit was de eerste keer dat ik hem live zag en het was puur kippenvel, zo bijzonder.

Ik had van tevoren niet gedacht dat Sinterklaas missen een probleem zou zijn, maar ik keek uiteindelijk heel erg op tegen 5 december. Gelukkig had ik skype, chocoladepepernoten en “Alles is Liefde” om me erdoorheen te slepen!

Afgelopen weekend bezocht ik de stad Cork, in het zuiden van Ierland. Ook hier hing Kerst in de lucht, met een foodmarket, een reuzenrad en een Narnia themed Christmas festival. Het was koud en mistig, maar dat staat Ierland eigenlijk wel goed vind ik. Nederlandse au pair Roos was ook mee, dus dat maakt het nog gezelliger en geeft een beetje een gevoel van thuiskomen. Wij tweeën waren tot in de late uurtjes in de pub te vinden, meedansend en meezingend met alle foute hits.

Met dat lekkere koude winter weer komt jammer genoeg ook de griep mee. Ik snotterde me een beetje door November heen en ook nu gebruik ik weer kilo’s zakdoeken. Verder ben ik mijn stem ergens in Cork verloren, waarschijnlijk in die pub met Roos ;).

De aankomende weken zitten volgepakt met kerstactiviteiten: Secret Santa met de Spaanse meiden, shoppen in Dublin en een bezoek aan een Christmas farm. 22 december vlieg ik naar Amsterdam en 31 December vlieg ik terug naar Dublin, de stad die ik vol liefde “home sweet home” noem. Ik kijk enorm uit naar de komende maanden die ik hier nog ga doorbrengen, ik kan gewoon niet geloven dat ik al over de helft ben!

blog 3 - de kinderen

De vorige blog post is alweer een hele tijd geleden! Ik zit nu precies 2 maanden in Ierland en kan eigenlijk niet geloven wat ik in die korte tijd al heb meegemaakt: van stedentrips tot natuurwonderen en van Ierse pubs ontdekken tot voor het eerst mijn haar verven ;). Wat nog leuker is: er zijn nog zo veel dingen te doen en te ontdekken! Ik gebruik mijn vrije tijd zo veel mogelijk om Ierland te verkennen, maar ook als ik met de kinderen ben maak ik veel mee en leer ik veel. Deze blog gaat over het werken met de kids.

Mijn gezin bestaat uit een hostmoeder, Anne Marie, en 3 kinderen, Marcus (5), Éabha (4) en Eleanor (in oktober 2 geworden). Op maandag, dinsdag en woensdag heb ik overdag alleen wat huishoudelijke taken. Ik zorg dat ik om 18.00 thuis ben om de 3 monsters op te vangen wanneer ze terug komen van de andere childminder. Het verschilt iedere dag hoelaat Anne Marie thuis komt dus soms leg ik de kids zelf in bed. Maar ook als Anne Marie wel thuis is ben ik aan het werk: als alleenstaande moeder is een helpende hand altijd welkom. Op donderdag en vrijdag zorg ik ook overdag voor de kinderen.

Donderdag: Marcus vertrekt ‘s ochtends met Anne Marie naar school en komt rond 14.30 thuis. In de ochtend ben ik dus alleen met de 2 dames. Meestal gaan we lekker buiten spelen of knutselen we iets. Rond 11.30 zorg ik dat er iets warms te eten is en rond 12.30 breng ik Éabha naar de kleuterschool, waar ik haar samen met Marcus en Eleanor om 16.00 weer ophaal. In de tussentijd slaapt Eleanor een uurtje (als ik geluk heb) en doe ik wat boodschappen of spreek ik af met andere au pairs. Na school kook ik het avondeten en probeer ik de kids te entertainen. Rond 18.00 kijken ze meestal tv en ik rust dan altijd even uit door met ze mee te kijken (ondertussen kan ik de titelsong van Power Rangers Dino Charge meezingen, skill for life). Anne Marie komt terug van haar werk en ze vertelt over haar dag. 8 uur is kinderbedtijd.

Vrijdag verloopt bijna hetzelfde, alleen heeft Anne Marie een halve dag en dus kan zij Marcus van Speech en Drama les en Éabha van school ophalen. Ook gaan Marcus en Éabha naar zwemles om 17.30. Ik blijf dan thuis met Eleanor en omdat zij, net als haar grote broer en zus, haar zwemkleren aan wil, doe ik haar in bad. Vrijdag avond is pizza & film night. In het weekend is er geen vast ritme voor me omdat ik soms plannen in het weekend heb. Wel pas ik zondag morgen meestal een paar uurtjes op Eleanor, zodat Anne Marie, Marcus en Éabha naar de kerk kunnen.

Vaak kijk ik op tegen de donderdag en vrijdag. Het zijn lange dagen voor mij en soms verveel ik me een beetje. Maar de kinderen kunnen me opvrolijken en afleiden. Ik probeer veel uitstapjes vooruit te plannen zodat er iets is om naar uit te kijken. Ook kan ik me verheugen op vrijdag middag, als ik alleen met Eleanor ben. We zijn dan allebei een beetje moe en liggen lekker op de bank (terwijl we Totally Spies kijken, of course).

Veel mensen vragen me hoe het met de kinderen gaat, maar om eerlijk te zijn verschilt dat per dag. Als ik alleen met ze ben luisteren ze beter naar me dan als Anne Marie ook thuis is. Dit is heel logisch gedrag wat bijna ieder kind heeft, maar een beetje frustrerend voor mij af en toe. Ik ben wel blij dat de kinderen goed aan me gewend zijn en dat ze zich op hun gemak bij mij voelen. Ik word aangesproken als Big Eva zonder dat iemand er bij stil staat. Anne Marie en ik hebben ongeveer dezelfde normen en waarden als het om het opvoeden van kinderen gaat. Dit is heel fijn, want ik weet dat Anne Marie het ermee eens is als ik de kinderen ergens op aanspreek .

Ik merk dat ik mezelf vaak tegen kom als ik met de kinderen bezig ben. Zo denk ik nu “Éabha, eet alsjeblieft gewoon die 2 verdomde ewrten op zonder te zeuren”, maar ik weet dat ik vroeger ook een zeurpiet met eten was. Ook merk ik hoe vanzelfsprekend kinderen het vinden dat andere mensen hun zooi opruimen :).

Het werken met de kinderen is soms lastig. Toch vind ik het bijzonder om van zo dichtbij deze 3 kinderen te zien opgroeien. Ik ben trots als Eleanor een nieuw woord leert, lach om Marcus’s grappen die niet grappig zijn en vind iedere tekening van Éabha een kunstwerk. Kortom, deze kids zitten in mijn hart.

blog 2 - nieuwe vriendschappen

“Every new friend is a new adventure... the start of more memories” - Patrick Lindsay

Zoals ik al in mijn vorige blog schreef, bracht ik op zondag 4 september mijn eerste bezoek aan Dublin tijdens deze reis. Ik had daar afgeproken met een Duitse en een Franse au pair die ik via facebook had ontmoet. Hoewel de dag gezellig was, ging ik toch met een vreemd gevoel in mijn maag naar huis. Het voelde allemaal een beetje geforceerd en ongemakkelijk Nu realiseer ik me dat dit gevoel heel normaal was. De eerste keer met vreemde mensen afspreken voelt natuurlijk niet als een dagje uit met vriendinnen in Nederland. Die eerste ontmoeting voelt meer als een sollicitatie gesprek: Je durft niet helemaal jezelf te zijn omdat je bang bent voor wat anderen van je denken. Gelukkig heb ik van die ervaring geleerd en ben ik nu veel meer op mijn gemak en relaxed als ik met vreemden afspreek.

Toen ik die zondag thuis kwam had mijn host moeder een leuke verrassing voor mij: Ze was die dag de McDonalds in gelopen en had daar een groepje jonge buitelandse meisjes zien zitten. “Dat zijn au pairs” dacht zij meteen. Ze wist dat ik een beetje “desperate for friends” was en dus sprak ze de meiden aan en gaf ze hen mijn telefoonnummer! De volgende dag spraken we af in het park en gelukkig voelde alles veel makkelijker. Dit kwam deels omdat er een meisje van mijn leeftijd bij was die ook last van heimwee had. Verder zijn alle 3 de meiden rond dezelfde tijd naar Ierland gekomen als ik, dus we zaten in hetzelfde schuitje. Marina, Miriam en Eva (jup, weer een Eva) wonen in heltzelfde dorp als ik en komen alle 3 uit Spanje (whoop whoop vakantie adresjes). Ze zijn heel blij met mij omdat ze met mij Engels kunnen oefenen. Maar ook ik doe mijn best om mijn Spaans te verbeteren, wat vaak tot hilarische momenten leidt. Zo zijn de Engelse vertalingen van Spaanse liedjes vaak lang niet zo romantisch als ze in het Spaans klinken! Met deze “Spaanse meiden”, zoals ik ze gedoopt heb, spreek ik meerdere malen per week af. Meestal gaan we naar de Gym. Nu lijkt het alsof ik opeens enorm sportief ben geworden, maar ik moet wel toegeven dat we na de gym meestal eindigen in een caféetje genaamd “Chocolate Botique”. De naam spreekt voor zich...

Het is zo fijn om een vast groepje in je eigen dorp te hebben waarmee je eigenlijk altijd iets kan afspreken. Maar toch blijft het ook leuk om nieuwe contacten te leggen! Zo sprak ik in Dublin af met een grote groep meiden uit verschillende landen. Die dag hebben we Dublin verkend en hebben we deelgenomen aan een gratis wandel tour (aanrader!). Ik trok vooral op met Clara uit Frankrijk omdat we wel een beetje op elkaar leken qua karakter. Zij wil graag meer van Ierland zien en grijpt iedere kans aan om reisjes te maken. Zo zijn we afgelopen weekend met nog 2 andere Franse au pairs in Belfast geweest.

Ook sprak ik af met Irene uit Italië. Zij woont in een klein dorpje een halfuurtje verderop en heeft de luxe van een eigen auto via haar gast gezin. Irene voelde zich een beetje eenzaam toen ik haar ontmoette, deels door de taalbarrière en deels doordat ze vrij geïsoleerd woont. Gelukkig kruipt ze langzaam uit haar schulp. Zo had ze het ontzettend naar haar zin toen ik haar voorstelde aan “de Spaanse meiden”.

Ondertussen heb ik al een hele boel “speed dates” met andere au pairs gehad. Ik hoor veel verschillende verhalen en ervaringen waardoor ik geïnspireerd raak om echt alles eruit te halen wat erin zit tijdens mijn verblijf hier.

Terwijl ik tijdens mijn eerste maand langzaam vriendschappen opstartte, raakte ik ook meer gewend aan het leven als au pair. Mijn dag is zo anders dan de dag van een student, maar zeker niet minder vermoeiend ;). Ik heb nog steeds dipjes en last van heimwee, maar het gaat wel beter dan in de eerste weken. Ook de kinderen raken steeds meer gewend aan mij en ik aan hen. Ik versta zelfs Eleanor’s baby taaltje al. Éabha zei laatst dat ik haar beste vriendin was. Nou toen smolt ik wel een beetje hoor, ook al was onze vriendschap ver te zoeken toen ik haar 2 minuten later weer op de “naughty step” moest zetten ... :)

blog 1 - de eerste week

Dit is mijn eerste blog over mijn avonturen als au pair in Ierland. Ik woon en werk hier voor de komende 6 maanden bij een gezin dat bestaat uit moeder Anne Marie, Marcus van 5 jaar oud, Éabha (spreek uit als Eva) van 4 jaar oud, en Eleanor van 1 jaar oud.

Ik ben naar Ierland vertrokken op 26 Augustus 2016. Samen met mijn ouders, broer en zus reed ik naar vliegveld Dusseldörf. Ik was vooral een beetje stil, zenuwen natuurlijk. Gelukkig kon mijn zus met wat flauwekul een glimlach op mijn gezicht toveren. De gate naar binnen lopen was zo spannend: Nu gaat het gebeuren!

De vlucht zelf ging erg goed. Ik kon vanuit de lucht de Nederlandse kustlijn en Amsterdam goed zien. Dit was een prachtig beeld dat ik niet snel zal vergeten. Naast mij zat een aardige Ier die me vertelde dat hij ook au pairs in huis had toen zijn kinderen klein waren. Snel probeerde ik nog een paar laatste tips op te pikken.

Buiten bij vliegveld Dublin wachtte mijn host moeder en Marcus op me in de auto. Marcus was meegekomen omdat hij me graag wilde ontmoeten! Jammer genoeg was het al laat en was hij nog voor mijn aankomst in slaap gevallen.

Mijn eerste dag in Ierland besteedde ik vooral aan het uitpakken van mijn koffer. Ook liet Anne Marie me wat van het dorp zien. De eerste avond was vrij heftig: Het was weekend, dus van zelf al wat chaotisch, en de kinderen wilden bij een nieuwe au pair natuurlijk kijken hoe ver ze konden gaan. Later die avond ontmoette ik Lisa en Stephen, de overburen die zelf een gezin van 5 kinderen hebben. Het zijn ontzettend aardige mensen, bij wie ik ondertussen al een paar keer een kop thee ben gaan drinken. Fun fact: Stephen heeft voor zijn baan een keer een bezoekje aan Nederland gebracht. Drie keer raden waar hij is geweest: Eygelshoven! :)

De volgende dag stond een uitje op de planning. Het was “heritage week” in Ierland, waardoor veel plekken gratis te bezoeken waren. ‘S ochtends bezochten we een soort dorpsfeest en 's middags het kasteel van Trim. In de namiddag merkten Anne Marie en ik dat de dag eigenlijk te druk was geweest voor de kids, dus thuis werden ze meteen in bed gelegd. Die avond skypte ik voor het eerst met mijn ouders en liet ik hun weten dat ik toch wel erg veel last van heimwee had.

Mijn eerste echte werkweek begon: Op maandag, dinsdag en woensdag heb ik huishoudelijke taken en zorg ik dat ik om 6 uur thuis ben. Dan komen de kinderen thuis, maar vaak is Anne Marie, die in het onderwijs werkt, dan nog niet thuis. Donderdag en vrijdag zorg ik ook overdag voor de kids. Marcus gaat naar school van 8 tot 3, Éabha gaat naar de peuterspeelzaal van 1 tot 3 en Eleanor is de hele dag bij mij.

Mijn eerste week was, om eerlijk te zijn, niet makkelijk. Ik ben een enorme twijfelaar en twijfelde ook nu of ik de juiste keuze had gemaakt: Is dit tussen jaar wel een goed idee? Vind ik het werk wel leuk? Ga ik wel vrienden maken? Door mijn twijfels werd ook de heimwee steeds erger: zoveel vragen in je hoofd en dan niet in je vertrouwde omgeving zijn. Pap en mam hebben via skype heel wat tranen bij me gezien. Het was erg wennen om voor mezelf te moeten zorgen en niet meer de vertrouwde routine van de middelbare school te hebben. Maar gelukkig bleven pap en mam, en ook alle andere mensen die met me mee denken, erg positief. Iedere dag kreeg ik een peptalk en gelukkig had ook iedere dag leuke momenten. De eerste dagen alleen met de kinderen verliepen erg goed en ik kreeg meer vertrouwen in mijn eigen kunnen. In het weekend sprak ik af in Dublin met au pairs die ik via facebook had leren kennen. Die dag hebben we in een Ierse pub naar de finale wedstrijd van hurling, en typisch Ierse sport, gekeken. Fantastische ervaring!

Ondertussen begonnen mijn vriendinnen in Nederland aan hun eigen avontuur op de universiteit. Door hun verhalen kwam ik erachter dat ik niet de enige ben die het toch wel eng vindt om volwassen te worden ... :)