De afgelopen maanden heb ik in een bubbel geleefd. Een bubbel waar ik op mijn gemak alle hoekjes van Dublin kan verkennen, waar ik van Ierland kan genieten en waar ik me voor het “echte leven” in Nederland kan verstoppen. Een bubbel waar de tijd af en toe stil lijkt te staan. Maar de tijd staat niet stil: Maart is mijn zevende maand in Ierland, en dat betekent dat de finish van mijn avontuur in zicht is. Binnenkort komt er een einde aan mijn Ierse luizenleventje, en ik kan je vertellen, ik heb echt geen zin om daar afscheid van te nemen! Mijn au pair vriendin Roos zei een keer dat je als au pair een constant vakantie gevoel hebt. En dat is zo waar: uitslapen op maandag, door de week gaan uit eten en ieder weekend shoppen. En dit alles onder het mom “Ik ben nu toch hier, laat ik alles eruit halen wat erin zit”. Buiten dit vakantie gevoel zijn er nog een paar andere dingen die de afgelopen maanden extra relaxed hebben gemaakt. Zo was ik vanaf December “over de helft”, ik was dus meer dan 3 maanden hier. Dat maakte me een stuk rustiger en ik ging thuis ook minder missen. Verder kwamen er veel vrienden en familie op bezoek tijdens de afgelopen maanden, dus er was altijd iets om me op te verheugen.

Zoals je vast al zag aankomen, gaat mijn geliefde bubbel kapot spatten. Gisteren heb ik, met pijn in mijn hart, mijn vliegticket naar huis geboekt, dit na weken van uitstel (”Ja mam, dat doe ik maandag wel”). Waarom ik niet iets langer blijf? Nou, ik wil volgend jaar graag gaan studeren en ik wil zonder haast de juiste studie kunnen uitkiezen.

De gevreezde datum van mijn vertrek valt op 24 maart, dat is dus over minder dan 3 weken. Ik zal stukje bij beetje afscheid moeten nemen van wat ik hier heb opgebouwd. Dat voelt soms heel gek, omdat ik pas een paar maanden hier ben. Ik ben bijvoorbeeld afgelopen maand bevriend geraakt met au pair Maren (uit Duitsland). We hadden meteen een klik maar kennen elkaar pas een paar weken. Toch ga ik haar enorm missen. Natuurlijk ga ik ook mijn kleine monsters ontzettend missen. Toen ik Eleanor een paar dagen terug in bed stopte moest ik bijna huilen en begon ik serieus te berekenen of ze in mijn handbagage zou passen. Ik denk ook dat het lastig zal zijn voor de kids zelf, ze zijn eigenlijk net gewend en dan ga ik weer. Toen ik laatst de deur uit ging voor een avondje met vriendinnen vroeg Éabha achterdochtig of ik toch niet naar huis ging... Het geeft een beetje troost als ik merk dat de kinderen het fijn hebben gevonden met mij. Zo zei Marcus een keer “You are the best Big Eva ever!”.

Verder moet ik, nu mijn vertrek steeds dichterbij komt, vanalles gaan regelen om terug naar mijn gewone leven te gaan. Tot nu toe ben ik daar nog niet heel succesvol in geweest, ik wil gewoon niet met mijn hoofd ergens anders zitten als ik nog hier ben. Toch moet ik echt aan de slag en het boeken van het vliegticket was een goede eerste stap!

Maar inhoeverre het nog kan zal ik me verschuilen in mijn bubbel (wauw ik melk deze metafoor echt uit). De komende weken zitten nog vol met leuke dingen, waaronder Sint Patrick’s Day op 17 maart! Dat is de nationale feestag van Ierland en de dag waarop ik eindelijk mijn ware aard als Ierse kabouter aan de wereld kan laten zien. Verder heb ik nog een waslijst aan bezienswaardigheden die nog bezocht moeten worden en zijn er een hele hoop mensen met wie ik echt nog moet afspreken. Ik ga dus nog even genieten!